Lange weg te gaan

Vandaag een eerste echte poging gedaan om een 'special needs' jongetje van 8 jaar op school geplaatst te krijgen.
Bij toeval had een moeder haar zoontje Abby (weet niet of zijn naam goed geschreven is, maar zo klonk het) voor het eerst naar school gebracht. Abby heeft een groot waterhoofd en kan zelf niet lopen.
Zijn moeder bracht hem dus op haar rug. Samen met een leerkracht en de supervisor zowel met het jongetje als met moeder gesproken.
Opmerkelijk was dat Abby zei dat hij wel naar school wilde maar "niet zou kunnen leren, omdat alle kinderen naar hem zouden kijken". De leerkracht stelde hem op mijn verzoek gerust door uit te leggen dat de andere kinderen snel aan hem zouden wennen als hij regelmatig naar school zou komen.
Navraag bij moeder leverde op dat ze wel een rolstoel voor Abby heeft, maar dat ze die niet kan gebruiken omdat de weg naar school onbegaanbaar is met de rolstoel.
Op mijn verzoek vervolgens met moeder, Abby, leerkracht en supervisor naar haar huis gegaan om de weg en de rolstoel te bekijken. Daar vervolgens mijn 'buddy-plan' gelanceerd: we vragen gezamenlijk aan '8-graders' om buddy te worden voor Abby en hem dan per toerbeurt naar school te brengen. Moeder doet dit dan bv. nog maar 1 keer per week zelf. Tegelijkertijd wordt de rolstoel op school neergezet, zodat Abby daar rondgereden kan worden en zelf kan leren rijden. Ik (VSO) zorg dan voor aanleg van een rolstoel toegang voor zijn klas  (is nu een stenen trap).
Prachtig plan, iedereen blij, maar...
... toen de school directeur van het plan hoorde, weigerde hij: "hij wil dit soort kinderen niet in zijn school".... en wilde hier vandaag ook niet meer verder over praten!
Er is dus nog een lange weg te gaan, maar ik geef niet zo snel op, dus Abby blijft voorlopig tijdens alle volgende ontmoetingen met deze schooldirecteur op de agenda staan en de supervisor steunt mij hierin.
We zullen zien hoe lang het duurt en hopen op een spoedige oplossing voor Abby.